چه‌ند په‌یڤێك بۆ کتێبه‌که‌ی ساراتسین له ڕوانگه‌ی لاوێکی کورده‌وه
پێناو پێشڕەو سەید برایم کوڕێکی لاوی لە دایک و باوکێکی کورد لە 21/11/1992 لە بەرلین لەدایک بووە. ئاستی خوێندنی لە پۆلی 12 ئامادەییە، چەپکێک هیواو ئاواتی هەیە بۆ ئەوەی ببێتە نووسەر و رۆژنامەنووس، هەر لە منداڵییەوە خەریکی نوسین بووە بە تایبەتی چیرۆک، بەڵام لە کارەکانی خۆی رازی نەبووە، بۆیە خووی خۆی دایە رۆژنامەنووسی . بۆ ئەم مەبەستەش ماوەی دوو ساڵە خەریکی دەرکردنی بڵاوکراوەیەکی قوتابخانەییە بە ناوی پۆرتا . پێناو سەرنووسەریەتی بە هاوکاری هاوڕێکانی ئەم بڵاوکراوەیە دەردەکەن. بڵاوکراوەکە بە پاڵپشتی قوتابخانەکەی و هەندێك ریکلامی بانک و رێکخراو و دوکانی گەڕەکی خۆیان (زیمنس شتاد) بە دوو مانگ جارێك دەردەچێت. تا ئێستا پێناو لە هەموو ژمارەکانی دا، یەک دوو نووسینی هەیە. چەند جارێک دەربارەی کوردو مەسەلەکەی وتاری نووسیووە، لە هەمووی سەرنجراکێش تر، لە یادی کیمیابارانی هەڵەبجە بابەتێکی نووسی، کە بووە مایەی زێتر ناسینی کورد لەلایەن قوتابخانەو قوتابیانی. پێناو چالاک و خەڵکناس و حەز بە پێوەندییە کۆمەڵایەتیەکان دەکا، بۆیە وەک ووتەبێژی قوتابخانە دەست بەکارە، کە بەشداری هەموو کۆبونەوەکانی قوتابخانە دەکا و نوێنەرایەتی قوتابیان و قوتابخانەش دەکا لەگەل بەرپرسانی پەروەردە و ئەنجومەنی گەڕەک.
لە رووی سیاسییەوە ئەندامە لە لاوانی سۆسیال دیموکرات، تا ئێستا چەندین جار توانیویەتی بەشداری کۆبونەوەی سوسیال دیموکراتەکانی بەرلین بکات، هەروەها جارێکیان رێگایان پێدا لە کۆبونەوەی سەرۆکی سۆسیال دیموکراتی ئەلمانیاش بەشدار بێت. رۆژانە چاودێری روودەواکان دەکاو رۆژنامەکان دەخۆێنێتەوە. بە شێوەیەک دایکی ترسی لێ نیشتووە، که ئاگای لە وانەکانی نەبێت.
زۆر حەزی لە سەفەر و گەڕانە ساڵانە جگە لە سەفەری کوردستان، کە هەرگیز لەدەست خۆی نادا یەک دوو سەفەری وڵاتانی ئەورپیش دەکا. جگە لە زمانی زگمامی خۆی کوردی ئەڵمانی زۆر چاک دەزانێت و دەنووسێت، هەروەها بە ئینگلیزیەکی زاراوەی ئەمریکی قسە دەکا. فەرەنسیش دەزانێت، لاتینیش سەری لێدەردەکات.
لە دوا ژمارەی بڵاوکراوەکەیان دوو بابەتی نووسیوە، یەکەمیان لەسەر کۆنسێرتێک بووە، دووەمیشیان لەسەر کتێبێکی نوێی ساراتسین، کە پێشتر وەزیری دارایی هەرێمی بەرلین بووە، دوایش سەرۆکی بانکەکانی ئەڵمانیا. ووتارەکە بە ناوی (موسڵمانان لە روانگەی ساراتسینەوە) . پێناو هەرچەند لە رووی یاساییەوە رەگەزنامەی ئەڵمانی هەیە، بەڵام هێشتا لە ناو کۆمەڵگای ئەڵمانی خۆی بە بێگانە دەزانێت، یان راستتر بە بێگانەی دەزانن. ساراتسین لە کتێبەکەیدا باسی مەترسی کلتورو خەڵکانی ئیسلام دەکا بۆ سەر کلتورو دەوڵەتی ئەڵمانیا. پێناو دەنووسێت: ئیدعاتێک، کە چەندین پرسیارو بیرکردنەوەی قوڵ لە خۆی دەگرێ، وەزیری دارایی پێشووی بەرلین تیلۆ ساراتسین رووبەرووی دانوستانێکی نوێ دەبێتەوەو هەرایەکی گەورەش دەنێتەوە، نەک هەر دژی تێکەڵ بوون و گونجاندنی کۆچبەران بوو، بەلکو دژی ئەو موسڵمانانەی لە ئەڵمانیای فیدرال دەژین. "ئەڵمانیا نغرۆ دەبێت" گەر موسڵمانەکان بەو رێژەی لەدایکبوون بەردەوام بن لە ئەڵمانیا. بەو پێشبینیە ساراتسین دانوستانێکی گەورەی وروژاند. دانوستانێک گەلی کردە دوو گروپی لەیەک جیا : گروپی یەکەم هاوڕای ساراتسین بوون، کەچی بەشەکەی دی بە توندی دژی وەستان. یەکەمیان وا بیر دەکەنەوە، کە ساراتسین بە زمانی ئەوان و لە جیاتی ئەوان بیروبۆچوونەکانیان دەردەبڕێ. بیرکردنەوەی ئەوان دەخوێنێتەوە. لە لایەکی دیکەوە بۆچونی رەگەزپەرستی و ناسیونالیستی و شۆفینیانە دژی بێگانە دەردەبڕێ. بەراستی ئەمە چۆن دەبیندرێ و چی دەگەیەنێت؟ ئایا ئەوە ئەمە دەگەیەنێ، کە لە داهاتوویەکی نزیکدا ئەڵمانیا و هەموو ئەوروپا دەبێتە وڵاتی موسڵمانان؟ ئایا پێویستە ترس هەبێت لە موسڵمانان و ئەوەیە ترسەکە؟
راستیەکەی ئەو سامەی، کە لە ئیسلام دروست بوو هی تەنها شەوورۆژێکە، ئەو کاتەی (11/9/2001 ) روویدا. لە نەوەدەکان و هەروەها لە هەشتایەکاندا ئەو ترسه گەورەیە نەبوو. جاران ئەو پرنسیپە باو بوو دەگوترا : ئەوەی لەمن دوور بێت خەمی من نییە، بە کوردییەکەی ئاگرە سوورە لەمن دوورە، بەڵام ئێستا کێشەکە لە دەرگایان دەدا. لە کاتی بازارکردندا ئەو کێشەیە دەبینی. کاتێ مرۆڤ چاوەڕێی پاس دەکا، هەروەها لە ناو بەرنامەکانی تەلەفزیۆندا کێشەکە هەستی پێدەکرێت. با ئەو پرسیارە بکەین کێشەکە چییە؟ ئایا رووپۆشی باڵاپۆشیە؟ مزگەوتەکانە؟ ئیسلام خۆیەتی؟ یان هەڵەی ئامادەکاریەکانی تێکەڵاوبوونە؟
لە هەر یەکەیان هەندێک هۆکارە.
تراژیدیای دانوستانەکە، هەر تەنها کێشەکە خۆی نییە، وەک پارتە جیاوازەکان دەیخەنە ئەستۆی یەکتر. لە راستیدا ئەم هەرایە، یان راستتر ئەم کتێبە (ئەڵمانیا نغرۆ دەبێت) هەموو خەڵک و رای گشتی ئەڵمانیای سەرقاڵ کرد، تا وای لێهات هەندێك کەس بەو پیاوە بڵێن نازی. هەندێکی دی رژانە ناو شەقامەکان و خۆپیشاندانیان لە دژی کرد.ئەو هەرایە کێشەکەی گۆشەگیر کرد و لە پەنایەکی نەدیو دانا، لە هەمان کاتیشدا رق و کینەی دژی موسڵمانان زێتر و گەورە تر کرد، بە شێوەیەک کێشە سه‌ره‌کییه‌کە لە بیر کراو بێ چارەسەر مایەوە. لە دیمانیەکی تەلەفزیۆنی دا لە وەڵامی ئەو پرسیارەی چەندت لەو پارەی لە فرۆشتنی کتێبەکەت قازانج کردووە، تەرخان دەکەی بۆ چارەسەری کێشەی تێکەڵ بوون؟ لەوەڵامدا ساراتسین گوتی: من پێت ناڵێم . بەمەش مەسەلەکە کۆتایی هات. ئەڵمانیا نغرۆ نابێت، لەبەر ئەوەی کێشەی تێکەڵبوونی هەیە، بەلکو ئەڵمانیا نغرۆ دەبێت ، چونکە هەر قسەی پوچ و بێ ماناو بۆڵەبۆڵ دەکرێت و رەخنەی سەر ئاستەکی دەگیرێ لەناو دەچێت. دەبێت بزانین ئەو توانایەی لەم قسەوقسەڵۆکانە سەرف دەکرێت، بۆ ئەوە تەرخان بکرێت، کە شتێک بکرێت بۆ چارەسەرکردن.
ئه‌و کێشه‌یه لە پڕێکدا پەیدا نەبووە، بەلکو لەو کاتەوە سەری هەڵدا، کە ئەڵمانیا بۆ ئاوەدانکردنەوەو نۆژەنکردنی پێویستی بە دەستی کار بوو، بۆیە پێش پەنجا ساڵ چەند ملیۆنێک کرێکاری هێنا، کە پێیان دەگوتن کرێکاری میوان. هەر بۆ ئەوە بوو کار بکەن و خزمەتی ئەڵمانیا بکەن، هاوکات بۆ ئەوە نەبوو هەوڵ دەن و بەرنامە دانێن و پارە سەرف بکەن، بۆ ئەوەی تێکەڵی کۆمەڵگەی ئەڵمانی بن. گەر ئەوەی بکردبا ئێستا ئەو کێشەیەی نەدەبوو. زۆرێک لە هاوڵاتی بێگانە ئەڵمانیەکی باش قسە دەکەن. بەش بە حاڵی خۆم هەرچەند لە ئەڵمانیا لە دایک بووم، بەڵام هەست دەکەم هەر بێگانەم، کاتێك بۆچونەکانیشم دەردەبڕم لە بەرەی رەخنەگرەکانم لە قەڵەم دەدەن. کتێبەکە یەک ملێۆن دانەی لێفرۆشراوە، بۆیە ساراتسین خۆشحاڵە، کە دەبینێت بە سەدان لە راپرسکاران هەڵپەو پێشبرکێیانە بۆ ئەوەی راپرسی بکەن لەسەر ناوەرۆکی کتێبەکەی. رۆژنامەنووسان ئەوەندەیان لەسەر نووسی تا پەنجەکانیان بریندار بوون، نیگارکێشەکان چەندین هەفتە سەرقاڵی مانشێت نووسین بوون لەسەر ساراتسین.
ئەدی دوایی؟ هیچی کە زێتر نەکرا، خوێنەری رۆژنامەکانیش چاوەڕوانی بابەتێکی وروژێنەری دیکەن. کاتێ مرۆڤ تەماشا دەکا، ساراتسین لە بڵاوکردنەوەی کتێبەکەی بە کوێ گەیشتووە، هەر بۆشایی دەبینێ، کە بێگانەکان ئەڵمانی باش نازانن، کەس هەوڵی چاک نادا بۆ ئەوەی لەناو کۆمەڵگەی ئەڵمانی تێکەڵاو بێت، هیچ دەرمانێکیش بۆ گێلایەتیان نادۆزنەوە. مرۆڤ لە کۆمەڵگەی ئەو سەردەمەدا زۆر سەیرە هەر دەزانێ رەخنە بگرێ، بێ ئەوەی بزانێت بۆچی و لە پێناوی چی وا دەکا. لەوانەیە هۆکارەکەی سروشت بێ، یان باشترە بڵێم گوناهی جینەکان بێ، کە مرۆڤ هەر تەماشا بکاو هیچ نەکا. مرۆڤ دەبێ چاوی بکاتەوە و چارەسەری تێکەڵبوون داوا بکا. دەبێ بزانێت، کە بێگانە لەم وڵاتەدا نەوەی سێیەمی لـێ پەیدا بووە، ئەو وڵاتەش بە هی خۆی دەزانێت . ئەوەندەی شارەزای ئەڵمانیایە و زمانەکەی دەزانێت، هی وڵاتەکەی خۆی نازانێ. چەند ملیۆنێک لەوانە دەبێ بواریان بدرێتێ تێکەڵاوی سیاسەت و لەگەڵ ئەم کۆمەڵگەیە بگونجێندرێن، بە پێچەوانەوە دوا رۆژێکی باشتر لە ئاسۆدا نابیندرێ.
" چەندین ساڵە لێرە دەژین، نە بەزمانی ئێمە قسە دەکەن، نەشارەزای کلتوری ئێمەن. من وای بە باش دەزانم تاقی کردنەوەی زمان و کلتوریان بۆ بکرێت، ئەوەی نەیزانى وەڵام بداتەوە، دەبێ ئەو وڵاتە بەجێ بهێڵێت و بگەڕێتەوە وڵاتەکەی خۆی" ئەمە لە نامەیەکی کابرایەکی ئیسپانی‌یه‌وه هاتبوو، کە ناڕەزایی خۆی بەرامبەر کۆچی گەورەی ئەڵمانەکان بۆ ئیسپانیا دەربڕیبوو.
خوێندنه‌وه‌ی بابه‌ته‌که به زمانی ئه‌ڵمانی
Mit fragwürdigen Thesen stößt Ex-Finanzminister Thilo Sarrazin eine neue Debatte nicht nur gegen die Integrationsfähigkeit von Migranten, sondern auch das Mitleben der Muslime in der Bundesrepublik an.
„Deutschland schafft sich ab“, wenn die Muslime mit ihrer hohen Geburtenrate weiter in Deutschland leben werden. Mit dieser Vorhersage hat Sarrazin wohl die hitzigste Debatte angestoßen, eine Debatte, die das gesamte deutsche Volk in zwei Gruppen spaltet: Pro– und Contrasarrazin.
„Sarrazin spricht nur das aus, was alle denken“, heißt es auf der einen Seite. Die andere Seite sieht wie folgt aus: „Purer populistischer Rassismus“. Doch wie sieht es wirklich aus? Wird Deutschland und bald auch ganz Europa zum muslimischen Territorium erklärt? Muss man sich vor den Muslimen fürchten?
Fakt ist, dass diese Islamphobie praktisch über Nacht ausgebrochen ist — in der Nacht des 11. Septembers 2001. In den Neunzigern, geschweige denn Achtzigern, gab es diese Phobie in solch einer Größe nicht. Es galt das „Was-weit-weg-von-mir-ist-interessiert-mich-nicht“-Prinzip. Doch nun steht das „Problem“ quasi schon vor der Haustür. Beim Einkaufen sieht man „das Problem“, wenn man auf dem Bus wartet, selbst im Fernsehen bleibt einem „das Problem“ nicht erspart. Stellt sich nur die Frage was denn „das Problem“ ist? Ist es das Kopftuch? Die Moschee? Der Islam selbst? Oder die fehlende Integrationsbereitschaft? Es ist von jedem ein bisschen.
Das Traurige an der Debatte ist jedoch nicht das Problem an sich, sondern zuzusehen, wie sich verschiedenste Parteien die Schuld in die Schuhe schieben. Man war so lange damit beschäftigt, Sarrazin als einen Nazi zu bezeichnen, man war so lange beschäftigt, auf die Straße zu gehen und zu demonstrieren, so beschäftigt, die innere Abneigung gegenüber Muslimen zu vergrößern, so beschäftigt, dass das zu lösende Problem irgendwo in der Ecke verrottete und heute, nach einigen Monaten nach dem Start der Debatte, überhaupt nichts getan wurde!
In einem Fernsehinterview mit Thilo Sarrazin sagte der Ex-Finanzsenator auf die Frage, wie viel Geld er mit dem Profit seines umstrittenen Buches spenden werde, um die Integrationsproblematik zu unterstützen: „Wenn Sie mir sagen, wie viel Geld Sie dafür spenden, sag ich es Ihnen auch“. Und damit war Punkt.
Deutschland schafft sich nicht ab, weil es Integrationsprobleme gibt, sondern Deutschland schafft sich durch das Nichtsgetue und querulanter, primitiver, oberflächlicher Kritik ab. Es ist erstaunlich, wie viel Kraft man plötzlich hat zu meckern, als diese Kraft dafür einzusetzen, um etwas zu tun.
Dieses Problem ist nicht über Nacht entstanden, sondern schon bei der Aufnahme ausländischer Gastarbeiter vor dreißig, vierzig Jahren. Denn schon damals hätte man die sogenannte „erste Generation“ in Deutsch- und Integrationskurse schicken sollen. Wäre dies getan, bestünde heute höchstwahrscheinlich eine viel größere Integrationsbereitschaft. Viel mehr ausländische Mitbürger sprächen vielleicht schon fließend Deutsch. Doch mir selbst wird bei der Verwendung des Konjunktivs klar, dass es schon viel zu spät ist und, dass ich selbst zu den Querulanten gehöre.
Das Buch hat sich mehr als eine Million Mal verkauft, Sarrazin hat die Medienaufmerksamkeit in vollen Zügen genossen, unzählige Statistiker haben sich aufgerappelt um Umfragen zu starten, Journalisten haben sich die Finger wundgetippt, pfiffige Grafiker haben sich mit der Titelseite Sarrazin wochenlang beschäftigt – und nu? Nichts wird mehr getan und der Zeitungsleser wartet auf das nächste Reizthema.
Wenn man sich genau anschaut, was Sarrazin mit der Veröffentlichung seines Buches erreicht hat, kann man nur in die Leere gucken. Keiner spricht besser Deutsch, keiner integriert sich mehr und eine medizinische Lösung für das Dummheitsgen wurde auch nicht gefunden. Der Mensch ist in der heutigen Gesellschaft ein ganz grotesker Kritiker, man braucht nicht einmal zu wissen worum es geht und man kann einfach mitmeckern. Vielleicht liegt es in der Natur (oder besser: in den Genen!) des Menschen einfach zuzusehen und nichts zu tun.
Man muss die Augen öffnen und die Integration in irgendeiner Weise zu fördern. Millionen müssen in die Integrationspolitik rein, denn das, was heute versäumt wird, muss in der Zukunft wieder bitter gerettet werden. Und so wie es ausschaut, steht diese bittere Zukunft nicht mehr in weiter Ferne.
„Seit Jahren leben sie nun hier, sprechen weder unsere Sprache, noch kennen sie unsere Kultur. Ich finde, wir sollten Sprach- und Kulturtests einführen und wer sie nicht beantworten kann, soll wieder in sein Land zurück“, hieß es in einem Leserbrief. Vielleicht nickst du grad und stimmst dem zu, doch dieser Brief stammt von einem Spanier, der sich über die Masseneinwanderung der Deutschen in Spanien aufregt …
„Deutschland schafft sich ab“, wenn die Muslime mit ihrer hohen Geburtenrate weiter in Deutschland leben werden. Mit dieser Vorhersage hat Sarrazin wohl die hitzigste Debatte angestoßen, eine Debatte, die das gesamte deutsche Volk in zwei Gruppen spaltet: Pro– und Contrasarrazin.
„Sarrazin spricht nur das aus, was alle denken“, heißt es auf der einen Seite. Die andere Seite sieht wie folgt aus: „Purer populistischer Rassismus“. Doch wie sieht es wirklich aus? Wird Deutschland und bald auch ganz Europa zum muslimischen Territorium erklärt? Muss man sich vor den Muslimen fürchten?
Fakt ist, dass diese Islamphobie praktisch über Nacht ausgebrochen ist — in der Nacht des 11. Septembers 2001. In den Neunzigern, geschweige denn Achtzigern, gab es diese Phobie in solch einer Größe nicht. Es galt das „Was-weit-weg-von-mir-ist-interessiert-mich-nicht“-Prinzip. Doch nun steht das „Problem“ quasi schon vor der Haustür. Beim Einkaufen sieht man „das Problem“, wenn man auf dem Bus wartet, selbst im Fernsehen bleibt einem „das Problem“ nicht erspart. Stellt sich nur die Frage was denn „das Problem“ ist? Ist es das Kopftuch? Die Moschee? Der Islam selbst? Oder die fehlende Integrationsbereitschaft? Es ist von jedem ein bisschen.
Das Traurige an der Debatte ist jedoch nicht das Problem an sich, sondern zuzusehen, wie sich verschiedenste Parteien die Schuld in die Schuhe schieben. Man war so lange damit beschäftigt, Sarrazin als einen Nazi zu bezeichnen, man war so lange beschäftigt, auf die Straße zu gehen und zu demonstrieren, so beschäftigt, die innere Abneigung gegenüber Muslimen zu vergrößern, so beschäftigt, dass das zu lösende Problem irgendwo in der Ecke verrottete und heute, nach einigen Monaten nach dem Start der Debatte, überhaupt nichts getan wurde!
In einem Fernsehinterview mit Thilo Sarrazin sagte der Ex-Finanzsenator auf die Frage, wie viel Geld er mit dem Profit seines umstrittenen Buches spenden werde, um die Integrationsproblematik zu unterstützen: „Wenn Sie mir sagen, wie viel Geld Sie dafür spenden, sag ich es Ihnen auch“. Und damit war Punkt.
Deutschland schafft sich nicht ab, weil es Integrationsprobleme gibt, sondern Deutschland schafft sich durch das Nichtsgetue und querulanter, primitiver, oberflächlicher Kritik ab. Es ist erstaunlich, wie viel Kraft man plötzlich hat zu meckern, als diese Kraft dafür einzusetzen, um etwas zu tun.
Dieses Problem ist nicht über Nacht entstanden, sondern schon bei der Aufnahme ausländischer Gastarbeiter vor dreißig, vierzig Jahren. Denn schon damals hätte man die sogenannte „erste Generation“ in Deutsch- und Integrationskurse schicken sollen. Wäre dies getan, bestünde heute höchstwahrscheinlich eine viel größere Integrationsbereitschaft. Viel mehr ausländische Mitbürger sprächen vielleicht schon fließend Deutsch. Doch mir selbst wird bei der Verwendung des Konjunktivs klar, dass es schon viel zu spät ist und, dass ich selbst zu den Querulanten gehöre.
Das Buch hat sich mehr als eine Million Mal verkauft, Sarrazin hat die Medienaufmerksamkeit in vollen Zügen genossen, unzählige Statistiker haben sich aufgerappelt um Umfragen zu starten, Journalisten haben sich die Finger wundgetippt, pfiffige Grafiker haben sich mit der Titelseite Sarrazin wochenlang beschäftigt – und nu? Nichts wird mehr getan und der Zeitungsleser wartet auf das nächste Reizthema.
Wenn man sich genau anschaut, was Sarrazin mit der Veröffentlichung seines Buches erreicht hat, kann man nur in die Leere gucken. Keiner spricht besser Deutsch, keiner integriert sich mehr und eine medizinische Lösung für das Dummheitsgen wurde auch nicht gefunden. Der Mensch ist in der heutigen Gesellschaft ein ganz grotesker Kritiker, man braucht nicht einmal zu wissen worum es geht und man kann einfach mitmeckern. Vielleicht liegt es in der Natur (oder besser: in den Genen!) des Menschen einfach zuzusehen und nichts zu tun.
Man muss die Augen öffnen und die Integration in irgendeiner Weise zu fördern. Millionen müssen in die Integrationspolitik rein, denn das, was heute versäumt wird, muss in der Zukunft wieder bitter gerettet werden. Und so wie es ausschaut, steht diese bittere Zukunft nicht mehr in weiter Ferne.
„Seit Jahren leben sie nun hier, sprechen weder unsere Sprache, noch kennen sie unsere Kultur. Ich finde, wir sollten Sprach- und Kulturtests einführen und wer sie nicht beantworten kann, soll wieder in sein Land zurück“, hieß es in einem Leserbrief. Vielleicht nickst du grad und stimmst dem zu, doch dieser Brief stammt von einem Spanier, der sich über die Masseneinwanderung der Deutschen in Spanien aufregt …
Copyright © 2010 Salar service